Προς το τέλος αυτού του βίντεο πειράματος
https://www.youtube.com/watch?v=Q6og4VWFcGA
παρατηρούμε την δοκό όπου επάνω της πάλλεται η σεισμική βάση να ξεκολλάει από τον τοίχο που ήταν συνδεδεμένη,
και να έχει ανοδικές τάσεις ροπής.
Αυτές οι ανοδικές τάσεις ροπής της δοκού δεν δικαιολογούνται με την παλμική κίνηση.
Δικαιολογούνται μόνο αν η ταλάντωση ( ροπή ) του μοντέλου είναι πάρα πολύ μεγάλη, αναγκάζοντας την δοκό να ξεκολλήσει από τον τοίχο, διότι δημιουργούνται ροπές στρέψις στην δοκό.
Απλά..οι κοχλίες στο δώμα του μοντέλου δεν το αφήνουν να σηκωθεί, γιατί είναι συνδεδεμένοι με τις βίδες της βάσης.
Η βάση αναγκάζεται να σηκωθεί, αλλά δεν μπορεί διότι τα ρουλεμάν εδράζονται μέσα σε σιδηροδοκό σχήματος (Π)
ο οποίος είναι γερά πακτωμένος στην δοκό.
Κατά αυτόν τον τρόπο, μεταβιβάζονται οι ροπές του μοντέλου στην δοκό μέσο της σιδηροδοκού.
Η αντισεισμική ευρεσιτεχνία επιτέλεσε τον σκοπό της.
Μετέφερε τις πλάγιες εντάσεις της αδράνειας σε κάθετες διατομές.
Αλήθεια..αυτό που έκανε η αντισεισμική ευρεσιτεχνία, πως το κατορθώνει ο σημερινός αντισεισμικός σχεδιασμός?
Δεν μπορεί να το κάνει διότι απλά ο οπλισμός του σταματάει στην βάση, και δεν είναι πακτωμένος στο έδαφος, όπως ο μηχανισμός της ευρεσιτεχνίας.
Το μοντέλο παλινδρομεί 0,22 μ κατά τον οριζόντιο άξονα, και 0,03 μ κατά τον κάθετο άξονα.
Το μοντέλο είναι υπό κλίμακα 1 προς 7, 14
Οπότε οι πραγματικές μετακινήσεις σε κανονικό κτίριο είναι
Για την ακρίβεια: 7,14Χ22=157 εκατοστά οριζοντίως
και 7,14 Χ 3 = 21, 42 εκατοστά καθέτως.
Βάση τον αριθμό πλήρων παλινδρομήσεων και τον αντίστοιχο χρόνο τους (ή με άλλα λόγια τη γωνιακή ταχύτητα), μπορούμε να βρούμε την επιτάχυνση.
Σε αυτό το βίντεο
https://www.youtube.com/watch?v=Q6og4VWFcGA
μέτρησα 28 παλινδρομήσεις σε 20 δευτερόλεπτα ( πήγαινε / έλα την μέτρησα σαν μία φορά ) Οπότε 22 πήγαινε και 22 έλα = 44 cm
Οπότε 28 παλινδρομήσεις Χ 44 cm = 12,32 m σε 20 δευτερόλεπτα
Με την μέθοδο των τριών, σε 60 δευτερόλεπτα διάνυσε 37 μέτρα.
Για το πόσα Ρίχτερ είναι....
Έχοντας τις επιταχύνσεις αυτές (οριζόντιες και κατακόρυφες), από πολυπαραμετρικές καμπύλες, μπορεί αν πει κανείς τι σεισμό σε ρίχτερ πετύχαμε και ποιές αστοχίες θα ανέμενε κανείς για κάποιο είδος έδάφους, με βάση τις υπάρχουσες καταγραφές.
Για να το κάνω όσο πιό απλά μπορώ θα σας πω το εξής: Υπάρχουν διάφορες κλίμακες σεισμών και εφαρμόζονται με ένα βαθμό αξιοπιστίας αναλόγως της απόστασης των σεισμογράφων, του μεγέθους του σεισμού κλπ και γιαυτό βλέπεις διαφορετικά μεγέθη από τα διάφορα σεισμολογικά κέντρα. Έτσι στην κλίμακα ρίχτερ οι σεισμογράφοι που θα χρησιμοποιηθούν σαν δίκτυο υπολογισμού ενός σεισμού, δεν πρέπει να απέχουν περισσότερο από 600 χλμ από το επίκεντρο. Σε ρίχτερ, το μέγεθος ML ενός σεισμού καθορίζεται από το λογάριθμο του πλάτους των κυμάτων που καταγράφονται από σεισμόμετρα (και μάλιστα Wood-Anderson) σε μια ορισμένη περίοδο.
Άλλες πιό νέες κλίμακες, όπως η MW θεωρείται πιό αξιόπιστη για μεγάλους σεισμούς και χρησιμοποιεί έναν πολύπλοκο μαθηματικό τύπο, ενώ η πρόσφατη κλίμακα Μο θεωρείται η ακριβέστερη και δεν λαμβάνει υπόψη της την περίοδο των σεισμικών κυμάτων αλλά τη μέτρηση της σεισμικής ροπής.
Ανεξαρτήτως κλίμακας πάντως, η μέτρηση προϋποθέτει σεισμόμετρα και αναφέρεται σε εδαφικές διαταραχές. Αυτές οι διαταραχές με τη σειρά τους προκαλούν τις σεισμικές επιταχύνσεις amax=b.g, όπου b ένας αριθμός μικρότερος ή κοντά στη μονάδα, που όπως είπαμε, οι επιταχύνσεις αυτές εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες για το ίδιο μέγεθος σεισμού.
Εμείς λοιπόν, επειδή τις διαταραχές δεν τις προκαλεί το έδαφος, δεν μπορούμε να έχουμε άμεσα μετρήσεις για ρίχτερ, αλλά έμμεσα από το αποτέλεσμα, δηλ. από τις επιταχύνσεις που προκαλούμε. Έτσι για την επιτάχυνση που βρίσκουμε, μπορούμε να πούμε ότι αυτή ήταν ίδια με αυτήν που προκλήθηκε στον τάδε σεισμό, για έδαφος αυτής της σύστασης, αν είμαστε κοντά στη επιτάχυνση εκείνη ή διαφορετικά να καταφύγουμε σε καμπύλες. Πιστεύω να έγινα κατανοητός.