ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ
Ήταν πρωί και μέθυσα απ’ τ’ άρωμα τ’ Απρίλη,
μ’ αυτό ξεθύμανε νωρίς και βρέθηκα στο δείλι.
Μπερδεύτηκα με μια ρακή και χάθηκα στο χρόνο,
ξεχάστηκα και βράδιασε και πήρα λάθος δρόμο.
Βιάστηκα και προσπέρασα και σ’ άφησα ξωπίσω,
δεν έχει ο χρόνος όπισθεν μάτια μου να γυρίσω.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
|