[justin]

Μες στον καθρέφτη μου κι απόψε σε θωρώ,
πως εισ’ εγώ μη λες δεν το μπορώ,
δε σε γνωρίζω, δε σε ξέρω, δε θυμάμαι,
τώρα δεν είμαι φίλος σου λυπάμαι.

Κι’ αν όπως λες είσαι η αλήθεια
κι’ ότι δε ζεις στα παραμύθια,
τότε είμαι εγώ επαναστάτης
κι’ είσαι ένας άλλος αποστάτης.

Εισ’ ένα σώμα κάλπικο και ξένο
κι εγώ ψυχή που τη ζωή δεν τη χορταίνω,
εισ’ ένα όνειρο παλιό που έχω ξεχάσει
κι’ εγώ η καρδιά σου που δε λέει να γεράσει
εισ’ ένα ψέμα που οι χειμώνες του το δέρνουν
κι εγώ τα μάτια σου που ερωτευμένα παραμένουν.

Όμως δε θέλω στη θολούρα του καθρέφτη να σ’ αφήσω,
άσε το δάκρυ σου μ’ αγάπη να σκουπίσω,
είμαι εσύ, το χρόνο που ποθεί να σταματήσει,
ποιός δε λαχτάρισε δυό ζάλα πίσω να γυρίσει.