Η αγάπη προς τον Θεό είναι στείρα χωρίς αγάπη προς τον άνθρωπο.
Η αγάπη προς τον άνθρωπο παραμένει γόνιμη και χωρίς αγάπη προς τον Θεό.
Εγώ επέλεξα την δεύτερη.
|
Αυτές οι δύο ‘’φιλολογικές’’ περιπτώσεις είναι δυστυχώς ακραίες και φυσικά αντιμαχόμενες. Αν το καλοσκεφτούμε, είναι, σαν να λέμε ότι όλοι οι πιστοί (σε θεό/ούς - Θεό) είναι απάνθρωποι και η αγάπη τους στείρα (παρότι αναφέρεται η προϋπόθεσις) και όλοι οι φιλοσοφημένοι άθεοι είναι φιλάνθρωποι. Ή με άλλα λόγια, αν κάποιος είναι πιστός είναι (οπωσδήποτε) και ανόητος, αν όμως είναι νοήμων, τότε θα είναι υποχρεωτικά και άπιστος, που σαν γνώμες, ‘’εξυπηρετούν’’ ή καλύτερα προάγουν τον διαχωρισμό των ανθρώπων μεταξύ τους, αφού κατορθώνουν να θέτουν ταμπέλες για τους ‘’άλλους’’ και με αιτία αυτήν την διαστρεβλωμένη πίστη, να συμπεριφέρονται μεταξύ τους ως εχθροί.... Η όλη διεργασία με τα αποτελέσματα στο νου, είναι εικονική (πλασμένη κατά το διαίρει και βασίλευε) και ως φανταστική, απέχει της πραγματικότητος.
Δεν νομίζω να χρειάζεται και πολύ διάκριση να δούμε ότι πέραν αυτών των δύο περιπτώσεων, υπάρχουν και άλλες δύο. Ο απάνθρωπος άθεος ή άπιστος και συγχρόνως ανόητος και ο νοήμων πιστός ή θεϊστής και συγχρόνως φιλάνθρωπος.
Η ποθητή (συνθετική - σταυρική) περίπτωση ολοκληρωμένης ζευκτικής αγάπης, (
και Θεού
και ανθρώπου) συγκρινόμενη με τις παραπάνω ακραίες και μονοδιάστατες (διαζευκτικές) ‘‘αγάπες’’’ (
ή Θεού
ή ανθρώπου) τις κρίνει ως ανολοκλήρωτες, όντας μισές, αφού στοχεύουν το μισό της ολότητος, αρνούμενοι το άλλο. Επειδή όπου αγάπη και πίστη και αλήθεια, εκεί και αξία, είναι ανούσιο να μιλάμε για καταστάσεις όπου κυριαρχεί η ανυπαρξία της πρωτεύουσας αγάπης στο απαντούμενο σε μερικούς: ούτε θεός ούτε άνθρωπος, αλλά μόνο ‘’εγώ’’....
Για να μην βαρύνει το παρόν, αναλύονται κάποιες σχετικές σκέψεις
στις προσεγγίσεις στην Αγία Γραφή (πάλι ίσως εδώ γραφούν αρμοδίως οι σκέψεις για το 4ο κεφάλαιο της Εξόδου, που δεν είναι φύρα αλλά σύμβολο...)
…μιλώντας για επιδεχόμενη παιδεία, το ελληνικό υγιές πνεύμα δίνει ένα πρώτο έναυσμα εξαγωγής εκ του παραλόγου: … μια καρδιά, εμπνεόμενη από
μίσος [είτε προς τα πλάγια – συνάνθρωπο (δράσις και συμπεριφορά απάνθρωπου θεϊστή), είτε προς τα πάνω – Θεό (από φιλάνθρωπο άθεο)], ζει και καταλήγει (τονισμός όχι συμπτωματικά στην λήγουσα)
μισός. Έτσι με αφορμή το μίσος και μισός, κάπως πρέπει να προβληματίσει και τον απάνθρωπο θεϊστή αλλά και τον φιλάνθρωπο άθεο, τα περί γονιμότητος, που μάλλον ως φανταστικές καταντούν γραφικό τον άνθρωπο με επαναπαυμένη την συνείδηση, παρότι ανολοκλήρωτος. Άλλωστε, πιο υποσύνολο (αγάπης και αλήθειας) μπορεί να ΜΗΝ ανήκει στο σύνολο (Αγάπης και Αλήθειας) ;
Όποιος (τελικά) ποθεί το τέλειο, μπροστά του παρουσιάζεται μια κάποια γνώμη, για να τον περάσει από την οικεία του περίπτωση
α. δλδ αυτόν που αρνείται να αποδώσει την αγάπη και σεβασμό στον άνθρωπο για λόγους πίστης στο θεό/ούς (αδιαφορία ή κατά κάποιο τρόπο μίσος) ή
β. τον άλλον, που αρνείται να αποδώσει αγάπη στον (αληθινό) Θεό, (αδιαφορία ή κατά κάποιο τρόπο μίσος που συγκατήργησε μαζί με τους ψευδοθεούς και την Αλήθεια, σταυρώνοντάς Την)
στο: αγάπη ΚΑΙ στον Θεό ΚΑΙ στον άνθρωπο, (+) κατάσταση που ούτε αδύνατη είναι, ούτε ιδεατή, αλλά ιδιαιτέρως πρακτική μετά τη ύψιστη Θυσία (+) του Θεού για τον άνθρωπο. Σταυρική θυσία που ελευθερώνει τον άνθρωπο από τους δυνάστες θεούς που ζητούν (ανθρωπο)θυσίες μέρη ή σύνολο.
Πρακτικά επί των συζητούμενων: του Χριστού περιτμηθέντος ετμήθη Νόμος και του Νόμου τμηθέντος εισήχθη η Χάρις. Ήλθε δλδ Ο Κύριος και αφενός μας εξήγαγε εκ των σκιών και του νόμου και αφετέρου μας εισήγαγε την χάριν δια της Θυσίας Του, ελευθερώσας ημάς από τις άλλες θυσίες (περιτομές και ακροβυστίες, σπονδές...), οι οποίες ακόμη ισχύουν σε άλλες θρησκείες ‘’θεών δυναστών’’, αντίθετα με τον χριστιανισμό, καθώς
... εν Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή ισχύει τι ούτε ακροβυστία, αλλά νέα κτίσις. (Γαλ. στ’15).
(τώρα το πόσο βοηθητική για τη ''νέα κτίση'' (που ''μάλλον'' όλοι πηγαία ποθούν), είναι η εμμονή στο παλαιόν ή στη γνώση, είναι του καθενός υπόθεσις... συνυπολογιζομένου όμως ότι η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί, κάθε διάχυση του νου στα ''άλλα'' μακρυνά παρελθόντα ή μακρυνά μέλλοντα, αντί της επιστροφής - μεταστροφής του μέσα στην καρδιά δια της μετανοίας, για έναν που ειλικρινά ποθεί αναγέννηση, ανάταση και ανάσταση λογίζεται σπατάλη του πολύτιμου χρόνου... που περνά...) και τέτοια φύρα υπερπερίσσευσεν 
...