[Naias]

Παραθέτω μερικές ... ατάκτως ειρημένες σκέψεις μου, προσπαθώντας να "απαντήσω", εν μέρει, σε αρκετές παρατηρήσεις που έγιναν προηγομένως για το θέμα...


Ευθύνη για την ανατροφή και τη διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός παιδιού φυσικά και έχουν οι άνθρωποι που το μεγαλώνουν (τις περισσότερες φορές οι γονείς τους)...ως εκ τούτου θωρούνται "αυτουργοί" της όποιας πράξης θα γίνει από το ανήλικο άτομο όπου είναι κηδεμόνες.

Δεν ξέρω κατά πόσο μπορούμε ή είμαστε σε θέση να "σιγουρέψουμε ή βεβαιώσουμε" τα πιθανολογούμενα σενάρια περί εγκληματικότητας για την συγκεκριμένη ή κάθε σχετική περίπτωση...

Συμφωνώ στο ότι " όταν ένα παιδί έχει για παιχνίδι του τον θάνατο κάτι φταίει"

Διαφωνώ στο " μιλάμε για εγκληματία εκ γενετής και άρρωστο μυαλό. 'Οχι, να ΜΗ βγει στην κοινωνία ένα τέτοιο άτομο". Οι εγκληματίες δημιουργούνται και "τρέφονται" στο περιβάλλον όπου ζουν και αναπτύσσονται.
Μπορώ να δεχτώ ότι οι περισσότεροι γονείς έχουν αγνές προθέσεις για τα παιδιά τους, όμως πάμπολλες φορές η δική τους συμπεριφορά έχει αυτά τα αποτελέσματα, τα οποία "εξωτερικεύονται" με τις πράξεις των παιδιών τους...

Ο καθένας και η καθεμία έχει εντελώς ξεχωριστή προσωπικότητα και βιώματα...(επίσης) ως εκ τούτου δεν συγκρίνουμε τον εαυτό μας βάσει του πώς μεγαλώσαμε, τί θα κάναμε ή τι κάναμε εμείς στην τάδε ηλικία γιατί δεν υπάρχει αυτό το "μέτρο" σύγκρισης!

Ούτε γνωρίζει κανείς μας ακριβώς τα βιώματα και την ψυχοσύνθεση του συγκεκριμένου παιδιού για να μπορέσει έτσι και από "απόσταση" να συμπεράνει το οτιδήποτε. Σαφώς και η πράξη είναι κατακριτέα, μπορώ να τη χαρακτηρίσω όπως θέλω και σύμφωνα με ότι εγώ κρίνω και αισθάνομαι (μιλάω για την πράξη)...δεν μπορώ να "αποδώσω" χαρακτηρισμούς, καταδίκες και να κάνω μελλοντικά σενάρια για το ίδιο το παιδί...

Το τί αξίζει για τον καθένα και καθεμία μας..."κάδος ανακύκλωσης" ή δεν ξέρω τί άλλο... πάλι νομίζω, ότι αυτό δεν μπορεί να το πει κανείς, τουλάχιστον με αντικειμενικότητα...

Μπορεί να θεωρούμε τα παιδιά πιο ώριμα σήμερα (και μάλλον έτσι είναι) γιατί τα ερεθίσματα είναι περισσότερα και οι γονείς προσεγγίζουν με άλλο τρόπο (από παλαιότερα) το θέμα της διαπαιδαγώγισής τους, ξεχνάμε όμως ότι η "συναισθηματική" ηλικία του κάθε παιδιού δεν μπορεί να "επιταχυνθεί" και να συμβαδίσει με την βιολογική και νοητική του ηλικία ...Οι συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών δεν αλλάζουν είτε έχουν IQ 200 ή 20!

Για μένα το θέμα δεν είναι η νομοθεσία και ο εγκλεισμός του 10χρονου παιδιού σε άσυλο, έτσι ώστε να "γλιτώσει" η κοινωνία...

Νομίζω ότι σ' αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να υπάρχει η συνδρομή ειδικών για να στηρίξουν το παιδί και τους γονείς, να επανεξετάσουν θέματα σχέσεων, συμπεριφορών και επικοινωνίας τους με απώτερο στόχο τη "διόρθωση" λανθασμένων χειρισμών στο θέμα της ανατροφής του παιδιού...(η αναφορά είναι συνοπτική "χωράει" μεγάλη συζήτηση εδώ...)

Γιατί θα πρέπει να "διαβάζω" στο ...μέτωπο αυτού του παιδιού = μελλοντικός εγκληματίας και να μην "διαβάζω: είμαι θυμωμένος, πληγωμένος, το δείχνω με αυτή την ακραία πράξη επιθετικότητας...για να σας προκαλέσω να με προσέξετε και να με αγαπήσετε";