Ο Σταυρός, δεν είναι άλλο ένα απλό (μεταφυσικό) σύμβολο του ανθρώπου, από τα χιλιάδες, που θα μπορούσε να προσπεραστεί αδιάκριτα, αλλά δι αυτού, ξεκινά και περατώνει την Δημιουργία ο Θεός. Είναι φυσικό και υπερφυσικό συγχρόνως. Η φυσική του ''αντικειμενική'' ενέργεια, έχει προσεγγιστεί, εντοπιστεί και καταγραφεί από πολλές παραδόσεις, ιδιαίτερα από τους Έλληνες. Οι Έλληνες, ως άνθρωποι που και ήθελαν και κατάφεραν με το πνεύμα τους, να εξάγουν τον άνθρωπο από το παράλογο και να τον ''ανορθώσουν'' στον χώρο του λογικού.
Πραγματοποίησαν την υπέρβαση από την μυθολογία στην ιστορία, από την μαγεία στην ιατρική, από την φαντασία περί της γης, στην γεωγραφία. Μαζί με όλες τις επιστήμες, κινούμενοι από την ρευστότητα του αγκυλωτού σταυρού (αρχαίοι δικαστές της Σπάρτης, αλλά και σαν κάρμα και δάρμα (των ανατολικών προσεγγίσεων) που είπαμε σε άλλο μήνυμα) προς τον ισοσκελή, προς την αποκατάσταση της απωλεσθείσης αρμονίας και ισορροπίας.
Κατά τον Πλάτωνα, έρωτας είναι η ακατανίκητη έλξη μεταξύ μερών που ήταν ενωμένα και χωρίσανε. Εμείς οι άνθρωποι, έχουμε υποστεί, δύο τομές. Μία εκ Θεού, όταν εξήλθαμε ως αυθύπαρκτα και ελεύθερα όντα και μία όταν διαχωρίστηκαν τα φύλα. Στον μικρόκοσμο, βλέπουμε την αμοιβάδα την πρωτέα, να πολλαπλασιάζεται δια σχιστοτομήσεως.
Παρατηρούμε την συμπεριφορά του αστερία, όταν χωριστεί σε δύο μέρη… πως αναπληρούν το ένα το άλλο, τα ελλείποντα μέρη. (παραδείγματα γεμάτα αναλογικό νόημα ροπής και δημιουργίας, δλδ ερωτικής κίνησης (πόθου) προς το Τέλειο και Αρχέτυπο).
Έτσι, επανερχόμενος στα φυσικά και όχι μεταφυσικά, αντικειμενικά και όχι υποκειμενικά, πάλι διακρίνουμε να σχηματίζεται ο σταυρός όσο υπάρχει ''έρωτας'' - κίνηση προς το θείο, προς τα άνω (ως κάθετο τμήμα του σταυρού) και ''έρωτας'' – κίνηση προς την πλευρά (ο/η σύζυγο), (ως οριζόντιο τμήμα του σταυρού).
Αμέσως, η πολυθεΐα και η πολυγαμία ελέγχονται (και) από τον Πλάτωνα ως άστοχοι έρωτες, μη φυσιολογικοί.
Φυσική και α-φύσικη (εύστοχη και άστοχη) ερωτική στάση ζωής κατά τον Πλάτωνα.
Ακριβώς στη μέση του σταυρού, του ευστόχου έρωτα, βρίσκεται το ''σημείο τομής'', που είναι συγχρόνως το ''σημείο τομής'' όλης της ιστορίας, Αυτός που χώρισε τον χρόνο στο πριν και το μετά.
Αυτό το ''σημείο'' που ΠΑΝΤΑ ΥΠΗΡΧΕ, ως Λόγος, εντοπίσθηκε από τους Έλληνες π.Χ. ως απρόσωπη αρμονία κι αυτό, απλά (απρόσωπα) λόγω αποστάσεως. Προσεγγιζόμενο όμως το σημείο τομής, που εμπεριέχει μέσα του, όλην την αρμονία, διακρίνεται πλέον το πρόσωπο που ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό και τους συζύγους στη μονάδα. Τον Ενσαρκωμένο Λόγο, τον Εσταυρωμένο για την δική μας σωτηρία (ολοκλήρωση).
Δεν είναι συμπτωματικό και καθόλου αυθαίρετο, ότι, κατά την ελληνική αρίθμηση, α=1, β=2, γ=3, … ι=10, …ρ=100, κλπ, έχουμε:
ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ = 999
ΙΗΣΟΥΣ = 888
χξστ’ = 666
για του λόγου το αληθές... (Τ=300, Ρ=100, Ι=10, Α=1, Δ=4, Ι=10, Κ=20, Ο=70, Σ=200, Θ=9. Ε=5, Ο=70, Σ=200 στο σύνολό τους 999).
(Ι=10, Η =8, Σ=200, Ο=70, Υ=400, Σ=200 στο σύνολό τους 888).
(χ=600, ξ=60, στ=6 στο σύνολό τους 666). επί αυτού…. για να μην θεωρηθεί αυθαιρεσία, έχει το νόημα ότι Χριστός (Χ) ξένος (ξ) Σταυρού (στ). Έτσι, όποιος εμφανίζεται στον κόσμο, ως χρισμένος - εξουσιοδοτημένος από Θεό και δεν φέρει τον Σταυρό (ως γενηθήτω το θέλημά Σου) είναι ''όχι μόνο'' ξένος του Σταυρού, είναι ξένος και από τη Ζωή, ξένος από την Αλήθεια (άρα αληθοφανής), ξένος από την Ανάσταση και από την Οδό.
Η όλη ''αντικειμενική'' σημειολογία (α=1, β=2… μη επιδεχόμενη αμφισβήτηση από Ελλάδα έως…τα πέρατα του κόσμου, σαν τους ίδιους ισχύοντες νόμους βαρύτητας, ακόμη και πέραν αυτών... σε κενό αέρος…), παρατέθηκε ενδεικνύοντας, (ακόμη και αποδεικνύοντας κατ’ εμέ) την Μεσσιακή παρουσία του Ιησού Χριστού, Ο οποίος ενώνει μυστικά και μυστηριακά τον άνδρα με την γυναίκα (κοινωνία σε γάμο... και έσονται οι δύο εις σάρκα μία… ως εις πνεύμα έν…) και τον άνθρωπο με τον Θεό (Θεία Κοινωνία, όπου, ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα, εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ). Όντας Θεάνθρωπος, τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος, ολοκληρώνει με την παρουσία Του, το ενωτικό έργο, επανεισάγοντάς μας στην Μονάδα, από εκεί που προήλθαμε, κλείνοντας ως Α και Ω, τον σωτήριο κύκλο.
Δεν καταλαβαίνω (ή καλύτερα αρνούμαι να συμφωνήσω) γιατί πρέπει οι λέξεις Θεός, αμαρτία… να αφαιρεθούν από το λεξιλόγιό μας, ως μεταφυσικές. Μήπως δεν υπάρχει Δημιουργός; μήπως είμαστε όλοι εύστοχοι σε κάθε μας ενέργεια; Ο Θεός είναι υπερφυσικός, η δε αμαρτία παραφυσική κατάσταση. Εκεί στο άγνωστο μέρος του εαυτού, δρουν, προκαλώντας τον άνθρωπο να ψηλαφίσει το θείο, να αρνηθεί πρακτικά την αμαρτία και μέσω αυτής της αποστασιοποίησης, να ρίξει λίγο φως ''λογικό'' για να διακρίνει το αληθινό από το αληθοφανές, το πραγματικό, από το ''ομοιάζον'', αλλά κίβδηλο. Αν επιτευχθεί αυτή η ''διάκριση'', έ! τότε ο κατεχόμενος θησαυρός μας, δεν θα αποδειχθεί άνθραξ…
Επειδή λοιπόν η μεταφυσική ανέκαθεν ήταν και είναι (ιδιαίτερα τώρα με την τεχνολογική πρόοδο) η πρόκληση της φυσικής, θεωρώ ότι είναι πρέπον να ενταχθεί Ο Δημιουργός (με σεβασμό) και στο μέτρο του δυνατού, στην ζωή μας και στην φιλοσοφία μας και όχι να αποκλειστεί, ιδιαίτερα αν έχει χαρίσει Μυστήρια που Τον προσεγγίζουν. Ίσως τα ρομπότ να μην έχουν ανάγκη φιλοσοφικής αναζήτησης του Τελείου, του Δημιουργού, αλλά αυτός ο έρωτας στον άνθρωπο είναι τόσο πηγαίος και τόσο ακατανίκητος, (κατά τον Πλάτωνα) που μοιάζει να ματαιοπονούν οι θέλοντες το αντίθετο.
Για να μην μακρυγορώ, εφόσον κρίθηκε αναγκαία η αντικειμενικοποίηση της αμαρτίας επιτρέψτε μου να αναφέρω, μόνο τα λίγα παρακάτω, ζητώντας συγγνώμη για την πολυλογία μου.
Οι αρχαίοι Έλληνες, έχοντας για στόχο εκείνους τους ομόκεντρους κύκλους, όταν η βολή τους έπεφτε οπουδήποτε αλλού, πλην του ενός κέντρου, έλεγαν ''ήμαρτον''. Ήμαρτον που σημαίνει, αστόχησον.
Το κέντρο του σύμπαντος είναι ο άνθρωπος και το κέντρο του ανθρώπου ο Θεός.
Με κέντρο τον άνθρωπο ακτινοειδώς και εξωστρεφώς διαστελλόμαστε για να εγγίσουμε τα όρια της Δημιουργίας. Επεκτεινόμαστε νοερώς (αλλά και επιστημονικώς) από Ανατολάς έως Δυσμάς και από Βορρά έως Νότου, πλατυνόμαστε σε αντίληψη, σε γνώση και δύναμη, δια ''ομοκέντρων κύκλων'' όπου, κουκίδα – κέντρο είναι ο άνθρωπος και περιφέρεια ο κόσμος.
Πάλι συστελλόμενοι προς το βάθος μας, εσωστρεφώς, προς το ενυπάρχον κέντρο της ζωής μας, στα άδυτα και μυστήρια της ψυχής μας, πάλι δια ομοκέντρων κύκλων και ακολουθούντες τη νοητή πορεία Ανατολής Δύσης Βορρά και Νότου (σταυρικά) προσεγγίζουμε Τον Δημιουργό, δια του Εσταυρωμένου και την Βασιλεία Του, που εντός ημών εστί.
Μα, να! που δεν είναι σύμπτωση, πως ΑΔΑΜ είναι τα αρχικά των: Ανατολή – Δύση – Άρκτος – Μεσημβρία.
Και ο πρώτος ΑΔΑΜ μετά την δημιουργία και πλάση, εξοστρακιζόμενος και ακολουθώντας την φυγόκεντρο δια της στάσης του (αποστασίας) κυνηγά το εωσφορικό πλάνο (σπειροειδές) φως, και η οποία επανάσταση διαχρονικά φέρνει θάνατο και φθορά στο γένος των ανθρώπων, ο δε δεύτερος, νέος ΑΔΑΜ Χριστός, πραγματώνει μέσα στο Σώμα Του, το παραδείσιο επί γης Σώμα (Ορθόδοξος Εκκλησία) μετά την πρώτη λίαν καλή δημιουργία, την άριστη αναδημιουργία, την ανάπλαση και αντί της στάσης (φυγοκέντρου) ανοίγει την Οδό της Ανάστασης. Το ανέσπερο Φως (ευθές) που αναβλύζει από τον Πανάγιο Τάφο κάθε Μ. Σάββατο, ΜΟΝΟ στον ορθόδοξο αρχιερέα, είναι η κεντρομόλος, που οδηγεί τον άνθρωπο στο Ένα Τρισυπόστατο Κέντρο, δωρίζοντας στον κόσμο αθανασία, αφθαρσία και όλα τα προαιώνια αγαθά, που μετέχουν Σε Αυτό.
Για την κοινωνική ''αντικειμενική'' επιστημονικοποιημένη διάσταση της αμαρτίας = αστοχίας, ένα πρακτικό παράδειγμα.
Όταν ένας φιλάργυρος πλησιάζει έναν συνάνθρωπό του, που ''στοχεύει'' άραγε;;; στο κέντρο της ύπαρξης του συνανθρώπου του; στην καρδιά; στον Θεό που είναι μέσα του; ή στο περιεχόμενο της τσέπης του;;;; γνωστή είναι η φράση σε τουριστικά μέρη και όχι μόνο… βρε παιδί μου, αυτοί οι άτιμοι, σε βλέπουν σαν χιλιάρικο…
Ένας φιλήδονος, όταν πλησιάζει έναν συνάνθρωπο που ''στοχεύει''; φυσικά στην επιδερμίδα και την προσφερόμενη από αυτήν ηδονή της και όχι στο κέντρο της ζωής, στο πραγματικό πρόσωπο, που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΙΔΕΡΜΙΔΑ. Αυτό μπορεί να είναι προσωπείο, μπορεί να μοιάζει, αλλά δεν είναι το πρόσωπο.
Νομίζω πως οι γυναίκες, έχουν βιώσει στο πετσί τους αν είναι λίγο προικισμένες σε φυσικό κάλλος… το συγκεκριμμένο πλησίασμα, που είναι άκρως ενοχλητικό. Ο πλησιάζων, δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το ποιόν των συναισθημάτων ή των σκέψεων… αλλά μόνο για την τρυφερή επιδερμίδα ή ό,τι άλλο θέλγητρο, τον υποκινεί… και ταλιμπάν και ταλιμπάν…
Αφού το Ένα Κέντρο στον κύκλο της ζωής, είναι η Παντοδυναμία, η Παντογνωσία, η Παναγαθότητα, η Ζωή, η Αλήθεια, (όπου μυστικές ακτινούλες εξαρτούν (φανερώς ή αφανώς κατά την ευαισθησία αντίληψης) τους λόγους μας με Τον Λόγο) πρώτον και καλύτερο! έχει ο καλός Θεός για τον καθένα μας και δεύτερον (το χειρότερο), κάθε αστοχία μας, είναι μομφή και ύβρις επί Αυτού του Προσώπου! δυστυχώς, είναι στενοχωρία, που όμως κατά τα άλλα, Τον αγαπάμε θρήσκοι ή μη! αγαπάμε την Αλήθεια, αγαπάμε την Ζωή αγαπάμε το ωραίο!
Εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα. Κάποιοι δικαιολογούνται λέγοντας πως δεν Τον γνωρίζουμε (ως αόρατο και ασαφές νόημα (που στην πραγματικότητα όμως, είναι το μόνο ακίνητο (κέντρο) και σαφές σε σχέση με όλα τα κινούμενα) και μόνο για όσους δεν δέχονται ότι Ο ενσαρκωθείς Χριστός είναι ο Θεός) αυτοί δυστυχώς πείθονται… από τους αρνητές (αυτών των αξιών) δλδ τους κήρυκες του διαφωτισμού και άλλους εξωστρεφείς…, που ψάχνουν τα κλειδιά... αλλά σε λάθος χώρο.
Χιουμοριστική παρένθεση από σούφι:
Μια φορά, ο νασρεντίν χότζας, έψαχνε στην αυλή του. Κάποιος τον ρωτά:
- Τι ψάχνεις;
- Τα κλειδιά μου!
- Και που τα έχασες;
- Μέσα στο σπίτι.
- Και γιατί ψάχνεις στην αυλή σου;
- Γιατί έχει περισσότερο φως.
Αυτό είναι το νεοφανές διαφωτιστικό φως... και το οψώνιόν του... να ψάχνεις έξω στην αυλή σου τα κλειδιά της Βασιλείας... που εντός ημών είναι!
Τελικά αυτή η δυτικότροπη φιλοσοφική στάση ζωής, προτείνει να καταργήσουμε τις έννοιες, του Τριαδικού Θεού; Της αμαρτίας (ή αστοχίας); των Ζωοποιών Μυστηρίων;;; και σε ποιους βρε παιδιά τελικά απευθύνονται; στους Έλληνες; με τέτοια πλούσια και φωτεινή παράδοση, να χάσουμε το φως των ματιών μας;;; ποιο; το ελληνορθόδοξο Φως! την ανίκητη συμμαχία, τον σταυρικό έρωτα για τη Ζωή; που το μεν (ελληνικό) ανορθώνει και το δε (Ορθόδοξο) ανασταίνει τον άνθρωπο από το παράλογο στο λογικό και επέκεινα στο Υπέρλογο;;;
Από εμάς εξαρτάται να μην το επιτρέψουμε, Θεού θέλοντος!
Εκτιμώ τέλος, πως οι παραπάνω ''βολές'' μας (σε σκέψεις και πράξεις) που υποκινούνται από τα διάφορα πάθη, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΣΤΟΧΕΣ.. δλδ δεν βρίσκουν Το κέντρο, αλλά διάφορους εξωτερικούς δακτυλίους, που γενικώς ‘’υπο-τιμούν’’ τους πλησιαζόμενους…. συνανθρώπους μας,
τιμή που προσέδωσε στον άνθρωπο, Ο Ίδιος ο Θεός, Ιησούς Χριστός, ενανθρωπιζόμενος, για να ενώσει τον έχοντα την όψη του ανδρός και σοφού (άνθρωπο) με Αυτήν την Ίδια την Πανσοφία! Τι ευσπλαγχνία; τι Φως; και από την άλλη του νομίσματος, τι αμαρτία; τι σκοτισμός (απουσία Φωτός) τι αστοχία μας δέρνει! Τουλάχιστον να το συνειδητοποιούσαμε για μια στιγμή, και λεβέντικα να αποδεχτούμε ότι… αστόχησον, ήμαρτον Κύριε!
Χρειάζεται άραγε να αναρωτηθούμε τι εισιτήριο θα αποκομίζαμε αν μετανοιώναμε; (αν μεταστρέφαμε (καθ' ολοκληρία) το νου μας στον καλό Θεό) θέλει και ερώτημα; η απάντηση απλή και δεδικασμένη! σαν αυτό του ευγνώμονα ληστή! τι θείο δώρο η άφεσις αμαρτιών! και τι γλυκιά η Φωνή που θα αντηχούσε στα τρίσβαθα της ύπαρξής μας… σήμερον μετ’ εμού έση εν τω Παραδείσω!
Αμήν γένοιτο! Να βάλουμε μετάνοια, κι όλα τα χαρίσματα, που είναι δικά Του, έχουν προετοιμαστεί να δοθούν στους αγαπώντες Τον!
Ειλικρινά ζηλεύω αυτήν την μακαριότητα! Ξέρω όμως και τον τρόπο κατάκτησής Της… και παραμένω αναπολόγητος!
