Να σχολιάσω κάτι κι εγώ με δικά μου λόγια.
Ο Νίτσε, στην αρχή των αναζητήσεών του έγραψε το παρακάτω ποίημα
Στον άγνωστο Θεό
Θέλω, να σε γνωρίσω, άγνωστε,
Εσύ που απλώνεσαι βαθιά στην ψυχή μου
Εσύ που σαν θύελλα στροβιλίζεσαι στη ζωή μου
Εσύ ασύλληπτε, μ’ εμένα συγγενικέ,
Θέλω να Σε γνωρίσω, να Σε υπηρετήσω.
(
τα κεφαλαία γράμματα ανήκουν στο Νίτσε)
Το αντιγράφω αυτό, Deltatango, γιατί κάπου είπες ότι κλίνεις προς το Νίτσε και κάπου αλλού ότι είσαι υλιστής. Θα με συγχωρήσεις αλλά δε μπορώ να μη σου επισημάνω ότι Νίτσε και υλισμός ουδεμία σχέση έχουν. Η όλη ουσία του έργου του Νίτσε έχει ως εφαλτήριο τη διαπίστωση ότι η εποχή του είναι βαθύτατα άπιστη, ενώ έχει την ψευδαίσθηση της πίστης, του μεγαλείου και της προόδου. Η θεωρία του είναι πέρα για πέρα πνευματική, διαλεκτική και αδογμάτιστη. Καθώς επίσης και πέρα για πέρα παρεξηγημένη.
Κάτι ακόμα. Λες ότι δεν πήγες στο πανεπιστήμιο και δεν ποτίστηκες με τις ιδέες κανενός. Μα στο πανεπιστήμιο δε σε ποτίζουν τίποτα. Μονάχα πόρτες σου ανοίγουν, πόρτες γνώσης. Κι ο καθένας έχει δύο επιλογές. Είτε να περάσει το κατώφλι τους, να χωθεί στη γνώση και να κάνει ό,τι μπορεί μ’ αυτή είτε να κάτσει εκεί που κάθεται, να θαυμάζει αυτές τις πόρτες από μακριά και να λέει : «Πού να πηγαίνω ως εκεί τώρα» ! Ακόμα κι αυτή η δεύτερη κατηγορία ανθρώπων, όμως, έχουν καταφέρει να αποκτήσουν τη γνώση ότι κανένα επιχείρημα δεν είναι άτρωτο.
Εσύ, όμως, Deltatango, επιμένεις να μας ποτίσεις με τα ευρήματα των μελετών σου με τρόπο δογματικό, χαρακτηρίζοντάς τα, μάλιστα, άτρωτα. Με άλλα λόγια, προσπαθείς να κάνεις αυτό που κατηγορείς. Τι να πω παραπάνω! Να πω, απλά, ότι τρέφω μεγάλη εκτίμηση στο επάγγελμά σου, μάλλον γιατί έχω συναισθηματικό δέσιμο μ’ αυτό, οπότε αν όπως λες αγαπάς τον άνθρωπο, δείξ’ το μας, κάνε μια στροφή στη θεματολογία σου και πες μας για τα ταξίδια σου και τις εντυπώσεις σου απ’ αυτά. Σίγουρα, θα είχε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον.