[Sanador]

(Το είχα γράψει πριν πολλά πολλά χρόνια για τον Στελή, δεν πρέπει να είχα τελειώσει το σχολείο, και μου ξαναήρθε στο νου σήμερα...και το μοιράζομαι...)

Στο νονούλι

Σπηλιές ψυχρές και σκοτεινές συνάντησα στο διάβα μου
Και λυπημένες προσευχές σκεπάζαν τη λαμπάδα μου.
Με μία χούφτα όνειρα, φτωχά, τσαλακωμένα
Στου χρόνου το αιώρημα αναζητώ το τέρμα.
 
Γυρίζω πίσω, νοσταλγώ, τρέχω μπροστά, φοβάμαι.
Σ’ όμορφο όραμα ξυπνώ και σε κακό κοιμάμαι.
Σαν σπουργιτάκι ακούγομαι αν πάω να φωνάξω
Απ’ τη βροχούλα πιάνομαι να κρατηθώ, να κλάψω.
 
Ένα δισάκι από «γιατί» παρέα μου μονάχη
Κι ένα ματσάκι γιασεμί για μυρωδάτο δάκρυ.
Μέσα από σύννεφα καπνού αφού ξαναπεράσω
Από την κλειδαρότρυπα του ουρανού θα ψάξω
 
Για μάτια χαμογελαστά και γνώριμες φωνούλες
Για μυστικά ψιθυριστά που δίνουνε φτερούγες
Στις πλάτες που λυγίσανε απ’ της ζωής τη μάχη
Κι από θλιμμένα βότσαλα θα ξαναγίνουν βράχοι.