Και πάντοτε εκτιμούσα εκείνες τις καταπληκτικές εικονογραφήσεις που της έδιναν ψυχή και ταυτότητα. Σαν πίνακες ναϊφ ζωγραφικής.
"Γαρύφαλλο στ'αυτί και πονηριά στο μάτι, η τσέπη πάντα αδειανή, μα η καρδιά γεμάτη". Στο χαρίζω, αναγνώστα.
Τελευταία ενότητα της έκθεσης είναι τα λεγόμενα ιδιόφωνα. Που κάμνουν ήχο όταν τα χτυπάς και δονούνται! Ζίλια, μασιές, αλλά και σφυρήλατα κουδούνια.
Και τα χυτά, οι κύπροι.
Να τα πούμε; "Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά, ψηλή μου δεντρολιβανιά κι αρχή καλός μας χρόνος!" Κάλαντα χωρίς τρίγωνα γίνονται; Αμ δεν γίνονται.
Και τα λεγόμενα "μουσικά ποτήρια". Κρασοπότηρα που παίζουμε στα δάχτυλα.
Ή τρίβουμε πάνω στις κεχριμπαρένιες χάντρες.
Και χέρια που χτυπούνε τα κουτάλια. Κάθε παραγόμενος ήχος είναι μία αφορμή για μουσική έκφραση και για καλλιτεχνία. Αλλά και για κέφι ή ντέρτι. Και για χορό.
Βεβαίως υπάρχουν και ήχοι πιο εσωτερικοί. Σαν αυτοί που παράγουνε τα σήμαντρα. Κι αντηχούν απάνου στα Μοναστήρια. Στις ράχες και τις χαράδρες, στον Άθω και στο Μέγα Σπήλαιο. Στα Μετέωρα.
Σου είπα ότι είναι μικρό το μουσείο και δες πόση ώρα περάσαμε εδώ. Ακούγοντας τη χώρα να δονείται, να πάλεται και να βγάζει ήχους. Να περιγράφει μουσικά τα συναισθήματά της. Να ξετυλίγει μία από τις πιο πλούσιες, αλλά όχι τόσο συνειδητοποιημένες πτυχές του πολιτισμού της: τη μεγάλη λαϊκή μουσική της παράδοση. Ένα σπουδαίο μουσείο λοιπόν. Που μακάρι να ανακαλύψουν και να αγαπήσουν περισσότεροι.
Θα μου επιτρέψεις να κλείσω ετούτη την ανάρτηση συναισθηματικά. Και ν'αφιερώσω το τελευταίο αυτό κομμάτι στην δικιά μου πατρίδα, τη Θράκη. Και στη μαμά μου. Που αν μπορούσε ν'ακούσει εκεί που βρίσκεται, είμαι βέβαιος ότι θα το χόρευε. Για σένα μαμά. Πάμε, Χρόνη!
Πηγή